Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα: Η κατάρρευση, ο έρωτας και ο… κερδισμένος

Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε μια πολιτική αναταραχή και ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες άλωσαν όλα τα κόμματα, από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα. Διαζύγιο Καμμένου – Τσίπρα, διάλυση της Κ.Ο του Ποταμιού μετά την διαγραφή Δαννέλη και τις ανεξαρτοτοποιήσεις Αμυρά και Ψαριανού, διαγραφή Θεοχαρόπουλου και αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους της ΔΗΜΑΡ από το Κίνημα Αλλαγής και φυσικά είχαμε την συζήτηση και τελικά την κύρωση από την Βουλή των Ελλήνων της Συμφωνίας των Πρεσπών με 153 θετικές ψήφους.

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ο ουσιαστικός (αν όχι ο μόνος) λόγος όλων των πολιτικών εξελίξεων που προκλήθηκαν στη χώρα μας. Σήμερα, δεν θα κάνουμε μια αποτίμηση των θετικών και των αρνητικών της συμφωνίας, ούτε θα μιλήσουμε για την συμφωνία αυτή καθ’ αυτή. Βλέποντας όμως με ένα άλλο μάτι την Συμφωνία, εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί τα νέα δεδομένα και τις αναγκαιότητες που προέκυψαν και που ιστορικά προκύπτουν όταν έρχονται στο προσκήνιο συμφωνίες με τόσο μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό βάρος και κόστος.

Η Συμφωνία των Πρεσπών δημιούργησε έντονη πολιτική αναταραχή, μετακινήσεις βουλευτών εντός του κοινοβουλίου, μετακινήσεις – αποχωρήσεις – διαγραφές στελεχών κομμάτων και εκτός κοινοβουλίου. Για πολλούς δίχασε, για άλλους πόλωσε ακόμα περισσότερο το ήδη πολωμένο κλίμα. Άλλοι την υποστήριξαν ένθερμα και άλλοι, δημοκράτες και μη, την αποδοκίμασαν και ζήτησαν την καταψήφιση της. Η Συμφωνία των Πρεσπών κυρώθηκε και μένουν τα τυπικά για την ενεργοποίηση της και για την είσοδο του γειτονικού, φιλικού πλέον κράτους, της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και αργότερα στην Ε.Ε.

Ωστώσο, η Συμφωνία των Πρεσπών πέτυχε κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Δημιούργησε και έθεσε στη συζήτηση, στο δημόσιο διάλογο, την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός προοδευτικού χώρου, ενός χώρου που θα αποτελείται από δημοκράτες ανθρώπους, ενός χώρου που θα κυμαίνεται από τον σοσιαλισμό μέχρι την αριστερά. Άλλωστε, ακόμη και πριν την Συμφωνία των Πρεσπών, γινόμασταν θεατές τεράστιων ζυμώσεων στο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Η αλήθεια είναι ότι μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, η οποία προκάλεσε την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, παρατηρήθηκε ένα κενό στον χώρο της κεντροαριστεράς. Αυτό το κενό σε μεγάλο ποσοστό το εκμεταλλεύτηκε εκλογικά, πολιτικά και ιδεολογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, πολλοί άνθρωποι, που θεωρούσαν και θεωρούν τον εαυτό τους προοδευτικό και ότι ανήκουν στην Κεντροαριστερά εξακολουθούσαν να νιώθουν “άστεγοι”. Και εκεί έρχεται το Κίνημα Αλλαγής.

Αρχικά το Κίνημα Αλλαγής ήταν μια φιλόδοξη και ελπιδοφόρα προσπάθεια, αποτελούμενη από τέσσερα κόμματα – Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ με διαφορετικό ΑΦΜ), το Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ και το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου το ΚΙΔΗΣΟ – με επικεφαλή την Φώφη Γεννηματά. Φαινόταν ότι μπορεί να απορροφήσει το κεντροαριστερό ακροατήριο καθώς και το κεντροδεξιό δεδομένου ότι η συμμετοχή του Ποταμιού προσέφερε και ιδεολογικά χαρακτηριστικά που βγαίνουν έξω από την αγκαλιά του Σοσιαλισμού και της Σοσιαλδημοκρατίας. Τελικά, πολύς θόρυβος για το τίποτα.

Το ΚΙΝΑΛ όχι μόνο αποδείχτηκε χαμηλότερο των προσδοκιών αλλά επίσης με την ρητορική που ακολούθησε και με τον αυταρχισμό της ηγεσίας του, οδηγήθηκε στην διάσπαση του και τελικά στην ίδια αφετηρία. Το Κίνημα Αλλαγής, μετά την αποχώρηση του Ποταμιού εξαιτίας της αντίθεσης του με την στάση που κρατάει το Κίνημα στη Συμφωνία των Πρεσπών, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ για τον ίδιο λόγο και με τον Γιώργο Παπανδρέου (ΚΙΔΗΣΟ) να τάσσεται υπέρ της Συμφωνίας, έγινε και πάλι το ΠΑΣΟΚ. Η προσπάθεια αντιπροσώπευσης και άντλησης του κεντροαριστερού ακροατηρίου απέτυχε παταγωδώς. Τι έφταιξε όμως;

Πολύ γρήγορα το ΚΙΝΑΛ άνοιξε τις αγκαλιές του στη παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Στη νεοφιλελεύθερη παράταξη, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη των προηγούμενων χρόνων. Με αρχηγό τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έχει υιοθετήσει πλήρως την ακροδεξιά ατζέντα που του υποδεικνύουν Γεωργιάδης και Βορίδης.

Άραγε, τι συνεργασία θα μπορούσε να συνάψει το σοσιαλδημοκρατικό και κεντροαριστερό Κίνημα Αλλαγής με τη ΝΔ του Γεωργιάδη και του Βορίδη; Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται, από την ίδια την Φώφη Γεννηματά, ο ΣΥΡΙΖΑ στρατηγικός αντίπαλος του ΚΙΝΑΛ και όχι η ΝΔ; Μήπως κάτι πάει λάθος;

Η στάση αυτή, κυρίως από την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, οδήγησε γρήγορα στην αποχώρηση πολλών στελεχών που έσπευσαν να συμμετέχουν στη δημιουργία του. Ένας από αυτούς που διαφώνησαν έντονα με την πολιτική που ακολούθησε η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ και αποχώρησε ήταν ο Γιάννης Ραγκούσης. Ένα ιστορικό πρόσωπο για το ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά. Ήταν από τους πρώτους που τόνισαν ότι η σύμπλευση με τη ΝΔ θα προκαλέσει τεράστια φθορά και εκλογική κατάρρευση για το Κίνημα Αλλαγής.

Μήπως κατάλαβε γρήγορα τα σχέδια της Φώφης; Και ποια είναι αυτά; Μήπως η μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ; Άραγε είναι τόσο σίγουρη η Γεννηματά ότι νικητής των εκλογών θα είναι ο Μητσοτάκης; Πρόσφατα μάλιστα ο Ραγκούσης, στην “Άλλη Διάσταση” του Κώστα Αρβανίτη στην ΕΡΤ, προέβλεψε ότι οι εκλογές θα είναι ντέρμπι και ότι η μεγάλη χαμένη και αυτή που το βράδυ των εκλογών θα πάθει την πλάκα της είναι η Φώφη Γεννηματά. Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα όπως λέει και η παροιμία. Αλλά αν η Φώφη Γεννηματά δεν είναι ικανή να καταλάβει πόσο δίκιο έχει ο Ραγκούσης και ο κάθε Ραγκούσης που υποστηρίζει την παραπάνω άποψη, ας την αφήσουμε να συνεχίζει να ζει στο ροζ συννεφάκι της.

Άλλωστε, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι μετά την Συμφωνία των Πρεσπών έχουν αποχωρήσει από το ΚΙΝΑΛ περισσότεροι από 100 άνθρωποι, οι οποίοι είτε αποτελούσαν στελέχη του κόμματος είτε το στήριζαν φανερά, δικαιολογώντας την στάση τους με την δεξιά ρητορική της ηγεσίας του κόμματος και την στάση που κράτησε στη Συμφωνία.

Έτσι λοιπόν, μετά και την αποτυχία του ΚΙΝΑΛ να αναδειχθεί ο φάρος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, μόνος κερδισμένος βγαίνει και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι λογικό. Ο Αλέξης Τσίπρας πολλάκις έχει κάνει κάλεσμα στους προοδευτικούς πολίτες έτσι ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ξανά ο νικητής των εκλογών κόντρα στην νεοφιλελεύθερη παράταξη με ακροδεξιά στοιχεία που ονομάζεται Νέα Δημοκρατία. Είναι λογικό ένα κόμμα που προέρχεται από την αριστερά να κάνει πολιτικά και ιδεολογικά ανοίγματα στο χώρο της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς.

Αυτή την χρονική στιγμή φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να εκπροσωπήσει και να αγκαλιάσει το κεντροαριστερό κοινό, πράγμα που μπορεί να αποτελέσει καταλύτη στη νέα εκλογική νίκη στις εθνικές εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάτωσε για να κερδίσει αυτούς τους ψηφοφόρους. Σίγουρα η αποτυχία του ΚΙΝΑΛ παίζει μεγάλο ρόλο στην απορρόφηση της κεντροαριστεράς αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και το κοινωνικό – αλληλέγγυο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τις μεγάλες θεσμικές αλλαγές που έφερε, ούτε την επίλυση του Μακεδονικού χωρίς να φοβηθεί το πολιτικό κόστος ενώ έχουμε μπροστά μας και την συνταγματική αναθεώρηση και άλλα θετικά μέτρα με κοινωνικό πρόσημα όπως ήταν και η αύξηση του κατώτατου μισθού και η κατάργηση του υποκατώτατου.

Συμπερασματικά, τα δίπολα που δημιουργούνται αυτή την στιγμή στη χώρα μας και θα δημιουργούνται, είτε το θέλουμε είτε όχι, ακόμα περισσότερο όσο πλησιάζουν οι εθνικές κυρίως εκλογές είναι ποικίλα. Άλλοι μιλούν για ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΙΣΥΡΙΖΑ, άλλοι για ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΕΞΙΑ, άλλοι για ΠΡΟΔΟΤΕΣ – ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ. Ωστώσο, το πιο ορθό δίπολο φαίνεται ότι είναι ΠΡΟΟΔΟΣ – ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ. Θέλουμε ένα προοδευτικό μέτωπο με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγό τον Αλέξη Τσίπρα ή θελουμε να γυρίσουμε στον συντηρητισμό και στις κυβερνήσεις συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που οδήγησαν την χώρα στη χρεοκοπία; Θέλουμε ένα ισχυρό προοδευτικό δημοκρατικό μέτωπο ή τον νεοφιλελευθερισμό στη χειρότερη μορφή του καθώς αποτελείται από ακροδεξιά στοιχεία;

• Αλέξης Τσίπρας rebranding: Τι διάβαζε στο αεροπλάνο και πιάστηκε «στα πράσα» [φωτο]

• Πόθεν έσχες Μητσοτάκη, Τσίπρα, Ανδρουλάκη: Ποιος κροίσος, ποιος έχει 1 εκατ. καταθέσεις, ποιος 9 χιλιάδες

• Αλέξης Τσίπρας: Απομονωμένος στο εξοχικό του στο Σούνιο. Τι κάνει με τη Μπέτυ και τα παιδιά